Ik moet bekennen, ik heb daar wel een traantje om weg gepinkt. Niet eens zozeer om de man zelf (hoewel dat natuurlijk tragisch genoeg was), maar omdat ik het echt vreselijk vond niet te weten hoe het nou zou aflopen. Hoe het mijn zo geliefde personages waar ik al twaalf jaar elke ca. anderhalf jaar weer verder mee meeleefde in hemelsnaam zou verlopen. Toen er een ghostwriter werd aangewezen die met de schijnbaar vele aantekeningen die Jordan tijdens zijn ziekte als een soort voorzorgsmaatregel al gemaakt had aan de slag mocht gaan, was ik sceptisch, maar ook opgelucht en vol verwachting.
De Naderende Storm , het vorige deel, was Brandon Sandersons eerste uitwerking. En het verhaal ging daadwerkelijk verder! (opnieuw wat traantjes) Zijn stijl is gelukkig niet storend anders , zij het beduidend minder uitwijdend, (inmiddels) toch wel een vette pré moet ik toegeven. En wat ik het allerbelangrijkst vind: de personages zijn “zichzelf” gebleven. De Torens van Middernacht , het dertiende en een na laatste deel is wederom een heerlijk boek, alleen al omdat het verhaal dus dóór gaat.
De meest opvallende verandering is wel dat de grimmigheid in het verhaal sterk verminderd is. Hoe meer De Laatste Slag nu dan eindelijk nadert, hoe laconieker de stemming lijkt te worden. De haast Tolkiense sfeer van eindeloze hopeloosheid die me de vorige delen nog naar de strot greep is verdwenen. Mijn leesbeleving was duidelijk luchtiger. Of dat Jordans bedoeling was of dat het aan de stijl van Sanderson ligt- het zou allebéi kunnen. Het lijkt er haast op dat ook de personages blij zijn dat er eindelijk hoe dan ook een einde aan komt.
Het Rad weeft wat het Rad wil: we zullen zien. En daarna wil ik zoals ik al jaren van plan ben de serie herlezen, alle 14 delen (naar schatting 32000 pagina’s!) achterelkaar. Al gaat me dat opnieuw eeuwen kosten…
ØØØØØ
NUR: Fantasy
ISBN: 9789024532537
Uitgever: Luitingh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten