Een week na wereldwijde ontvangst van “de” nieuwe Dan Brown
en met een tiental eerste (overwegend positieve) reacties in het achterhoofd
begon ik zelf aan
Inferno. Zwáár
sceptisch. Op voorhand al neigend naar een negatief oordeel (foei!). Want
Het laatste symbool viel flink tegen
(nauwelijks te verstouwen zo zemelig) en zoveel jaar ná het originele,
heerlijke
De da Vinci code zijn er
minstens zoveel andere auteurs opgestaan met dergelijke boeken -in sommige
gevallen nog beter qua taal én plot geschreven ook.
Na tachtig pagina’s ontkenning kon ik er niet meer omheen. Waren
het de onontkoombare drones die Robert Langdon en zijn ‘Langdongirl’ van dit
avontuur zo fanatiek opjagen? Of het schilderachtige, zo tot de verbeelding
sprekend mystieke decor (zelf ooit ook geweest) van Florence? Hoe dan ook, Dan
Brown had me te pakken. Vanaf dat moment was het boek neerleggen een straf,
door kunnen lezen een feestje.
Hoe erg is het om te moeten bekennen dat je het ergens wel
heel erg eens bent met de schurk in Inferno…?
De plot -in feite eigenlijk nogal simpel, maar weer in lekkere twists en
misleidingen verpakt- draait om een ingenieus maar doorgeslagen genetisch bioloog
versus de Wereld Gezondheidsorganisatie oftewel de hele wereldbevolking. Langdon
wordt er bij betrokken als Dante-expert, aangezien de schurk geobsedeerd is
door Dantes voorstellingen van de hel, het inferno, en omdat zijn vreselijke plan
daaruit af te leiden valt.
Dan Brown hééft hier een punt: hoe
technisch geavanceerd de mens ook is, theoretisch (of is het toch echt realistisch?)
gezien staat hij op het punt zichzelf uit te roeien door de dramatisch toenemende
overbevolking. Laat de natuur zijn gang gaan en de bevolking was allang
gehalveerd door bijvoorbeeld een epidemie om het biologische evenwicht te
herstellen. Maar de mens werkt de natuur tegen… dus neemt de overbevolking nóg
meer toe… met alle gevolgen van dien. Ergo: tijd om in te grijpen.
De manier waaróp valt hier te
betwisten, dat vind ook ik. Feit is desalniettemin, dat Brown -in tegenstelling
tot Het laatste symbool- zijn punt
gefocust en zonder drammerig te zijn brengt. Hij is prettig to-the-point zonder
oeverloos gefilosofeer, neemt ook geen duidelijk standpunt in. Het
irrealistische, wat gelaten en zelfs open einde past hier dan ook helemaal bij.
Een eye-opener, dat is wat hij met dit boek beoogt. En als altijd is hij
magistraal in het op natuurlijke en aantrekkelijke wijze verstrekken van
leerzame informatie. Een kunst die veel Brown-navolgers helaas maar niet kunnen
evenaren.
Dit ‘pretentieloos geschreven’ verhaal op een pretentieloze
manier lezen betekent in dit geval
domweg genieten. Moeilijk blijft het er een vinger op te leggen wat het hem nu
precies doet. Een vergezochte vergelijking misschien, maar het wonderlijk
verslavende lezen van “de” Dan Browns doet me nog het meest denken aan het
lezen van de boeken van Agatha Christie. Flat characters, bekende decors, vast
stramien en weinig verrassende psychologie en toch zo onweerstaanbaar heerlijk.
Al mist de knappe Robert Langdon uiteraard Poirrots eironde hoofd-
ondanks zijn fameus eidetisch geheugen.
ØØØØO
Auteur(s):
Dan Brown
NUR: Literaire thriller
ISBN: 9789024561858
Dit boek kopen
Paperback, € 22,95, 478 pagina's, 2013
Uitgever: Luitingh