Hotel Vertigo - Kees 't Hart

Acrofobie, oftewel hoogtevrees, is belangrijk thema in Hitchcocks beroemde film Hotel Vertigo (1958). Hij maakte onder andere geschiedenis met een revolutionaire cameratechniek die zijn publiek een hevige hoogte/dieptebeleving bezorgde. Dreigende, unheimische spanning creëerde hij onder meer met trage beelden en gebouwen als decor die architectonisch  ‘dreigend’ of dubbelzinnig overkomen. Wolkenkrabbers in Hotel Vertigo bijvoorbeeld zijn metaforen voor immense fallussen, en dus lust.

Vincent van Zandt in Kees ’t Harts roman Hotel Vertigo – op de longlist genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2013-  lijdt aan omgekeerde acrofobie. Bij te steil omhóóg kijken krijgt hij toevallen. Overigens heeft dat zoals je wellicht zou verwachten geen nadelig effect op zijn viriliteit. Als zijn vrouw overlijdt gaat de gepensioneerde Van Zandt voor het eerst terug naar San Francisco, waar hij als zeventienjarige deel heeft uitgemaakt van de Second Unit bij de opnames van Hitchcocks film. Het was een periode die zijn leven voorgoed heeft veranderd. Hitchcocks intrigerende commentaar (“Don’t make it look like home”) bij het script voor zijn Second Unit –die opnames maakte van decor en achtergronden- hebben een onuitwisbare stempel op Van Zandts visie op gebouwen en hun sfeer gedrukt. Niet voor niets is hij een –niet onverdienstelijk- architect geworden.

 
Eenmaal terug in San Francisco gaat Van Zandt op zoek naar zijn oud-collegaatje en vriendinnetje , ‘Lee Jones’. Een haast tot mislukken gedoemd plan. Terwijl hij vertoeft in het even nostalgische als commerciële Hotel Vertigo keert hij lijfelijk en in gedachten terug op plaatsen van vroeger en langzaam maar zeker steekt zijn oude obsessie voor Hitchcock weer de kop op. Ongewenst, want de geschiedenis is destijds om onduidelijke redenen niet goed afgelopen: Van Zandt werd het land uitgezet. Deze mysterieuze uitzetting vormt een vage spanningslijn waar zijn herinneringen aan de filmopnames, de romance en zijn ‘betrokkenheid’ bij (de historische!) sekte Synamon en jongerencommune The Chocolate Factory in flarden naartoe leiden.

Met name de omstandigheden in Van Zandts verleden zijn onwerkelijk, hebben een tamelijk hoog gehalte ‘unheimlichkeit’. Wat er verder in zijn leven is gebeurd komt slechts terloops ter sprake, alsof het niet van betekenis is en ook niet echt is geweest. In het heden zwerft Van Zandt door de decors van zijn verleden, zich letterlijk ontheemd voelend. Verrassend genoeg – als je denkt in de lijn van Hitchcock- hervindt Van Zandt in een wat bevreemdende apotheose tóch een thuis. Te midden van nieuwe en oude kennissen, met symbolisch teruggevonden fotolijstjes en het authentieke Second Unit script. Cirkel gesloten.

Voor Hitchcocks Hotel Vertigo kenners zal deze roman vol zitten met herkenbare details, metaforen en symboliek, die zo kenmerkend zijn voor Hitchcocks films. Evenals het trage tempo van een verhaal waarin opmerkingen en verwijzingen vaak niet nader verklaard worden en vragen onbeantwoord blijven. De betekenis ervan onduidelijk. Maar einde van ’t Harts roman is eenduidig met happy end en zo is er toch nog sprake van omgekeerde thematiek.

ØØØOO


















Auteur(s): Kees 't Hart
NUR: Literaire roman, novelle
ISBN: 9789021443119
Paperback, € 19,95, 2012
Uitgever: Querido's Uitgeverij BV, Em.