Slangenkinderen, een kind met het lichaam van een hond, een onzichtbare jongen, een meisje met een mond in haar achterhoofd- van die al dan niet getrukeerde foto’s gemaakt op vroegere kermissen met een rariteitenkabinet. Auteur Ransom Riggs werd van jongsaf aan gefascineerd door dit soort foto’s. Hij verzamelde de meest mysterieuze, tot zijn verbeelding sprekende kiekjes en bouwde daar vervolgens een verhaal omheen. Het resultaat mag er wezen: behalve creativitieit beschikt Riggs over een rijke fantasie én vlotte pen.
Het mag duidelijk zijn; de foto’s zijn níet getrukeerd. Deze kinderen met bijzondere kenmerken wonen op een mistig eiland in Welsh, Engeland. Verborgen, want behalve dat ze alszijnde ‘abnormaal’ buiten de gemeenschap vallen worden ze omwille van hun bijzondere krachten ook nog eens opgejaagd door zogenaamde Hulsels en hun moordende Schepsels. Mevrouw Peregrine (Latijnse betekenis: reizigster) creëert daar een tijdlus: de dag 3 september 1940 wordt voor hen eindeloos herhaald. Zo kunnen ze niet worden opgemerkt in het heden.
Het verhaal begint in het nu wanneer de opa van de 16-jarige Jacob op wrede wijze wordt gedood. Door wilde honden, wordt aangenomen. Jacob merkt bij zijn sterfplaats echter zó’n gruwelijk wezen op dat hij ernstig in shock raakt en psychotisch wordt. Hij moet zware therapie ondergaan. Op aandringen van zijn psychiater gaan hij en zijn vader dan op reis naar het eiland uit de sterke verhalen die zijn opa vroeger vertelde. Jacob heeft die verhalen altijd met een flinke korrel zout genomen, maar wordt nu toch geïntrigeerd door de mysterieuze, sinistere sfeer op het eiland.
Pikant genoeg wordt Jacob de tijdlus “binnengehaald” door de oude vlam van zijn opa, vuurmeisje Emma. Aanvankelijk lijkt het leven er zorgeloos en paradijselijk, maar algauw daagt het hem: zijn nieuwe vrienden leven eigenlijk in een gevangenis van letterlijke eindeloosheid. De keuze daar zelf wel of niet te blijven valt Jacob zwaar. Uiteraard worden ze ten slotte allemaal alsnog achterhaald door het heden en blijft niets bij het oude.
Het einde van het verhaal is open. Dat is goed, want dat draagt zeer bij aan de kracht van het verhaal. Een vervolg is mogelijk, maar zou dit boek als creatief en literair kunstwerkje an sich tekort doen. Want dat is het, een bijzonder boek in uitvoering en invulling. Het uitgangspunt van het verhaal – de kiekjes- is natuurlijk hét sterkste punt van het boek. De sfeertekening in het boek is verbijsterend, wordt gedragen door de foto’s. De sinistere spanning is bijna tastbaar. Klein nadeel is wel dat de meeste personages niet dieper worden uitgewerkt. De kinderen worden niet veel méér dan een tweedimensionaal figuur. Maar als figuranten op een toneel met ook nog eens de WOII als dramatisch decor werken ze aangenaam overtuigend.
Het boek wordt bestempeld tot Young Adult boek. Gezien de leeftijd van Jacob – en de innerlijke kwesties waar hij mee worstelt- is dat logisch. Toch kan dit boek naar mijn idee al gelezen worden door 13-jarigen (zij die niet gauw gehinderd worden door nachtmerries althans) en zal het zéker ook gewaardeerd worden door (oudere) volwassenen. Een ieder die openstaat voor zijn stiekeme fascinering - immers menseigen- voor al wat afwijkend is zal dit boek in worden gesleept en ervan genieten als van een rit in een authentiek spookhuis op de kermis.
Behalve een breed publiek verdient De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine een beoordeling op meerdere punten, om het beter tot zijn recht te laten komen:
Originaliteit: ØØØØØ
Vormgeving: ØØØØØSchrijfstijl: ØØØOO
Psychologie: ØØØOO
Spanning: ØØØØØ
Overall: ØØØØO
Auteur(s): Ransom Riggs
NUR: Fictie 15+
ISBN: 9789044817171
Gebonden, € 18,95, 336 pagina's, 2012
Uitgever: Clavis, Uitgeverij
prachtige boek, ik ben 44 jaar en heb genoten
BeantwoordenVerwijderen