Als je Het zevende kind van Erik Valeur leest krijg je geheid de indruk dat er iets mankeert aan weeskinderen. Of aan de verzorgers van het weeshuis- in ieder geval in Denemarken. Valeur kan het weten, want hijzelf bracht zijn eerste levensjaren door in zo’n Deens weeshuis.
Het begint allemaal in 2008 wanneer verscheidene mid-veertigers die min of meer midden in het leven staan een mysterieuze brief ontvangen die hen terugleidt naar Kongslund, het weeshuis waar ze als baby in 1961 zijn gedropt. Daar zijn hun levens ongeweten met elkaar verstrengeld geraakt en zoals nu blijkt ook gebleven. Marie, een misvormd vondelingetje eveneens uit 1961 is de enige die nooit ‘het leven’ in heeft kunnen duiken. Zij doet de lezer uit de doeken wat het Lot voor hen stuk voor stuk in petto had. Hoe onheus zij zeven feitelijk zijn behandeld en hoezeer het bestaan dat zij nu leiden een leugen is. Al blijft de ware toedracht –het échte mysterie- lang, tot het eind toe, verborgen voor zowel de betrokkenen als de lezer.
En dat is spannend: uitermate intrigerend. Uit Maries verhalen blijkt dat iedereen uit het groepje dat in 1961 zijn wiegje in de zogenaamde “olifantjeskamer” had staan de dood van een ander berokkend heeft. Een misstap die ze met elkaar delen dus, indirect gevolg van hun korte samenzijn, maar toch is dit niet dat wat hen met elkaar verbindt. Zoals al gauw in de gaten loopt is Marie niet honderd procent betrouwbaar als vertelster, iets wat de mist die de hele zaak verhuld nog een stuk ondoorzichtiger maakt. De waarheid is vreselijk en onvoorstelbaar duister, laat Marie voortdurend doorschemeren. De verwachting van een grootse, onthutsende ontknoping wordt daardoor tussen alle uitweidingen door allengs groter, zó groot dat – bij mij als lezer-op twee derde van het boek twijfel de kop opstak: zou de uiteindelijke knal van de onthulling wel in verhouding zijn met het inmiddels tot buitensporige omvang opgeblazen geheim?
Zonder iets weg te geven kan ik zeggen dat de uitkomst weliswaar (toch) in de lijn der verwachting ligt, maar zeker niet teleurstelde. Het is bevredigend. De weg ernaartoe is lang, met misschien ietwat veel omwegen, maar de magnetische kracht van het lonkende einde sleept je daar wel doorheen. De wat stroeve taal (of wellicht de vertaling) en het tamelijk verwarrende gebruik van bijnamen in plaats van persoonsnamen vormen vertragende hobbels die echter ook nog wel te nemen zijn. Al met al is Het zevende kind een origineel en opvallend boek dat –hoewel het voor mij dus niet geheel aan de door lofbetuigingen in de pers en door zijn eigen teneur gecreëerde verwachting kan voldoen- in al zijn rijkdom, zijn veelzijdige thematiek en als spannend vermaak beslíst de moeite waard is. Aanrader in het bijzonder voor de lezers die de suspense in Bonita Avenue van Peter Buwalda waardeerden.
ØØØØO
Auteur(s): Erik Valeur
NUR: Vertaalde literaire roman, novelle
ISBN: 9789023476108
Paperback, € 24,90, 672 pagina's, 2013
Uitgever: Cargo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten